Στο 7ο Χαϊδαρίου, λοιπόν, συναντηθήκαμε δασκάλες, μουσικοί,γυμνάστριες και- φυσικά- νηπιαγωγοί και παρακολουθήσαμε τα εξής εργαστήρια:
"Δος μου άλλη μια ευκαιρία" με εισηγήτρια τη Μαρία Αργυρίου : χρησιμοποιώντας μπαλόνια, άχρηστα κουτιά, λάστιχα ποτίσματος, σουρωτηράκια , χωνάκια και άλλα συνηθισμένα και ασυνήθιστα υλικά φτιάξαμε μουσικά όργανα , τα δονήσαμε, τα φυσήξαμε , τα χτυπήσαμε , τα βροντήσαμε και γελάσαμε στο ρυθμό αυτοσχέδιων μουσικών συνθέσεων.
"Το χαρτί στην τέχνη και στη σχολική πράξη" : πρωτότυποι, ευρηματικοί και δημιουργικοί τρόποι αξιοποίησης "άχρηστων" χαρτιών που μπορούν να γίνουν ακόμη και έργα τέχνης από τις κκ. Καρίμαλη Α., Νιάρχου Ε. και Ξυλόκοτα Τ.
"Σώμα και φυσικό περιβάλλον" με εμψυχώτρια και καθοδηγήτρια την κ. Ρέτσιου Στέλλα (εκπ.Φυσικής Αγωγής) , η οποία χρησιμοποιώντας κατάλληλη μουσική μάς "βοήθησε" να εκφραστούμε κινώντας το σώμα μας στο ρυθμό της και σε αρμονία - συνεργασία με την ομάδα ή το ταίρι μας . Η αλήθεια είναι ότι η εμπειρία ήταν πολύ ευχάριστη - αν και στην αρχή ίσως κάποιες νιώσαμε άβολα καθώς διστάζαμε να αφήσουμε το σώμα μας ελεύθερο, σιγά σιγά όμως αυτό ξεπεράστηκε - και τελικά νομίζω ότι νιώσαμε όλες πιο ανάλαφρες, πιο χαρούμενες και κυρίως πιο "κοντά", μια "ομάδα".
Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν στην ομάδα υπήρχαν και άνδρες (δεν υπήρχε ούτε ένας για δείγμα -αλήθεια, τους είχαν "σφυρίξει" ότι θα μας βάλουν να εκφραστούμε με χορό;) , ως γυναίκες, πάντως, βιώσαμε κάτι "εκπαιδευτικά" διαφορετικό και , νομίζω, το απολαύσαμε.Το ανεπανάληπτο, ωστόσο, το υπέροχο , το αναπάντεχο, το μοναδικά βιωματικό ήταν το εργαστήριο του κ. Σταύρου Σπυράκη (εκπ/κος Π.Ε.,αναπλ.υπεύθυνος ΚΠΕ Ομηρούπολης Χίου) το οποίο είχε τον τίτλο "Ανακύκλωση: ο κύκλος της ζωής-γενίκευση" και το οποίο δεν ήταν παρά ένα θεατρικό εργαστήρι που μας δίδαξε τεχνικές θεατρικού παιχνιδιού και μορφές θεατρικής δράσης μέσα από τις οποίες αγγίξαμε περιβαλλοντικά προβλήματα και προτείναμε λύσεις. Δεν ξέρω αν σ' ένα θεατρικό εργαστήρι μπορεί κάποιος να βιώσει μια άλλη πλευρά της ζωής, εκείνο που ξέρω είναι ότι το κέφι, το πάθος και οι ικανότητες του Σταύρου Σπυράκη μας έκαναν να βιώσουμε διάφορες άλλες πλευρές της,- που είχαμε ξεχάσει, που αγνοούσαμε ή που θα θέλαμε να υπάρχουν- και όλα αυτά μέσα στον περιορισμένο χρόνο ενός επιμορφωτικού εργαστηρίου για το περιβάλλον. Πολύτιμη η εμπειρία -και αλησμόνητη- μάθημα ενός δασκάλου με πάθος σε δασκάλους με ανησυχίες. Γιατί όπως και ο ίδιος γράφει σ' ένα σχόλιό του : "Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΧΑΡΑ ΚΑΙ Η ΧΑΡΑ ΔΙΝΕΙ ΦΤΕΡΑ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ". Και νομίζω ότι αυτό ζητάμε όλοι: να δίνουμε στους μαθητές μας την ευκαρία να εκφράζονται, να χαίρονται και να δημιουργούν.
περισσότερες φωτό και πληροφορίες για το σεμινάριο εδώ
