Τετάρτη 24 Δεκεμβρίου 2008
Δευτέρα 15 Δεκεμβρίου 2008
Κάντε στα παιδιά σας δώρο ένα βιβλίο!
Επιλέξαμε και σας προτείνουμε μερικούς τίτλους καλών παιδικών βιβλίων.
Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008
Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2008
χριστουγεννιάτικο διήγημα
Το μοιρασμένο φλουρί
Διήγημα του Παύλου Νιρβάνα
Το πρώτο φλουρί της βασιλόπιτας που μου ’πεσε – ένα αληθινό φλουρί, γιατί ο πατέρας μου τον καιρό εκείνο, πριν φτωχύνει ακόμη, όπως φτώχυνε στα υστερνά του, συνήθιζε να βάζει στη βασιλόπιτα του σπιτιού μας μια χρυσή εγγλέζικη λίρα- βγήκε μοιρασμένο.
Πώς έρχονται τα πράματα καμιά φορά!
Ο πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τ
ραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού. Αφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού , των αγίων, το δικό του κα της μητέρας μου, πριν αρχίσει τα κομμάτια των παιδιών, σταμάτησε σαν να θυμήθηκε κάτι.
«Ξεχάσαμε» είπε «το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να ’ρθει ύστερ’ από τους αγίους. Ας είναι όμως. Θα το κόψω τώρα και ύστερα θ’ αρχίσω τα παιδιά. Πρώτα ο φτωχός».
Κατέβασε το μαχαίρι.
«Του φτωχού…» ονομάτισε .
Έπειτα ερχότανε το δικό μου το κομμάτι, που ήμουν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά.
Καθώς τραβούσε όμως το κομμάτι του φτωχού, για να κόψει το δικό μου, το χρυσό φλουρί κύλησε απάνω στο τραπεζομάντιλο. Το κόψιμο της πίτας σταμάτησε. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, κι ο πατέρας όλους μας.
«Ποιανού είναι τώρα το φλουρί;» είπε η μητέρα μου. Του ζητιάνου ή του Πέτρου; Εγώ λέω πως είναι του Πέτρου».
Η καημένη η μητέρα. Το είχε καημό να μου πέσει εμένα το φλουρί, γιατί ήμουν άτυχο παιδί. Ποτέ μου δεν είχα κερδίσει τίποτε.
«Ούτε του ζητιάνου είναι» είπε ο πατέρας μου «ούτε του Πέτρου». Το σωστό σωστό. Το φλουρί μοιράστηκε. Ήτανε ανάμεσα στα δυο κομμάτια. Καθώς τα χώρισε το μαχαίρι, έπεσε κάτω. Το μισό είναι του ζητιάνου, το μισό του Πέτρου.»
«Και τι θα γίνει τώρα;» ρώτησε στεναχωρημένη η μητέρα μου.
«Τι θα γίνει;…» συλλογιζόμαστε κι εμείς .
« Μην πονοκεφαλάτε…» είπε ο πατέρας .
Άνοιξε το πορτοφολάκι του, έβγαλε από μέσα δύο μισές χρυσές λίρες – το χρυσάφι τότε δεν είχε κρυφτεί ακόμα- και τις ακούμπησε στο τραπέζι:
«Να τι θα γίνει. Αυτή φυλάχτε τη να τη δώσετε στον πρώτο ζητιάνο που θα χτυπήσει τη πόρτα μας. Είναι η τύχη του. Η άλλη μισή είναι του Πέτρου».
Και μου την έδωκε.
«Καλορίζικη! Και του χρόνου, παιδί μου. Είσαι ευχαριστημένος;»
Ήμουν και με το παραπάνω. Η ιδέα, μάλιστα, πως είχα συντροφέψει με το ζητιάνο με διασκέδαζε πολύ.
«Θα του τη δώσω εγώ, με το χέρι μου...» είπα.
Γελούσαμε όλοι με την παράξενη τύχη μου. Τα άλλα παιδιά με πειράζανε: « ο σύντροφος του ζητιάνου». Μονάχα ο πατέρας μου δε γελούσε. Εκείνος με τράβηξε κοντά του, με φίλησε και μου είπε:
«Μπράβο σου . Είσαι καλό παιδί».
Το άλλο πρωί , μόλις ξυπνήσαμε, χτύπησε η πόρτα. Κάτι μου έλεγε πως ήταν ο ζητιάνος , που έφτασε βιαστικός να πάρει το μερίδιό του. Έτρεξα στην πόρτα, με τη μισή λίρα. Ήταν ένας γέρος ζητιάνος με κάτασπρη γενειάδα, γειρτός από τα χρόνια. Και μουρμούριζε ευχές τρέμοντας από το κρύο.
«Πάρε , παππού…» του είπα.
Ο γέρος, που δεν έβλεπε καλά και που του είχε γυαλίσει, φαίνεται , παράξενα από μακριά το χρυσό νόμισμα, το ’φερε κοντά στα μάτια του, για να το κοιτάξει καλύτερα. Δε μπορούσε να πιστέψει πως κρατούσε χρυσάφι στα χέρια του τον καιρό εκείνο, που όλοι δίνανε στους ζητιάνους δίλεφτα και μονόλεφτα.
«Τι είν’ αυτό, παιδάκι μου;» με ρώτησε. «Δυάρα γυαλισμένη;»
«Μισή λίρα είναι, παππού…» του είπα. «Πάρ’ τηνε. Δικιά σου είναι».
Ο καημένος ο ζητιάνος δεν ήθελε να το πιστέψει:
«Μήπως έκανες λάθος, παιδάκι μου; Για ρώτησε τους γονιούς σου. Δεν έχω όρεξη να με παίρνουν στις αστυνομίες για κλέφτη, μέρα που είναι».
Του εξήγησα με τι τρόπο είχαμε μοιρασθεί το φλουρί της βασιλόπιτας . ο γέρος έτρεμε τώρα περισσότερο. Μα έτρεμε από τη χαρά του . Σήκωσε ψηλά τ’ αρρωστημένα του μάτια και είπε:
«Ο Θεός είναι μεγάλος. Να ζήσεις , παιδάκι μου, να σε χαίρονται οι γονείς σου. Και ο Θεός να σ’ αξιώσει να ’χεις πάντα όλα τα καλά , να τα μοιράζεις με τους φτωχούς και τους αδικημένους . την ευχή μου να ’χεις».
Μου ’δωσε την ευχή του, σήκωσε πάλι ψηλά, κατά τον ουρανό τα αρρωστημένα του μάτια και κατέβηκε , με το ραβδί του, τη σκάλα.
Έτσι τέλειωσε η ιστορία του φλουριού της βασιλόπιτας εκείνη τη χρονιά. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Μα από τότε, όσες φορές δίνω μια βοήθεια σ’ έναν φτωχό, συλλογίζομαι: Τάχα εγώ μοιράζω τα λεφτά μου με το φτωχό ή ο φτωχός μοιράζεται τα λεφτά του μ’ εμένα; Αυτό δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε τότε, που μοίρασα με τον παλιό ζητιάνο το φλουρί της βασιλόπιτας.
Διήγημα από τη συλλογή ‘Ελληνικά Διηγήματα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς’ Τόμος Α΄ εκδ.ΠΑΤΑΚΗ.
Διήγημα του Παύλου Νιρβάνα
Το πρώτο φλουρί της βασιλόπιτας που μου ’πεσε – ένα αληθινό φλουρί, γιατί ο πατέρας μου τον καιρό εκείνο, πριν φτωχύνει ακόμη, όπως φτώχυνε στα υστερνά του, συνήθιζε να βάζει στη βασιλόπιτα του σπιτιού μας μια χρυσή εγγλέζικη λίρα- βγήκε μοιρασμένο.
Πώς έρχονται τα πράματα καμιά φορά!
Ο πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τ
ραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού. Αφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού , των αγίων, το δικό του κα της μητέρας μου, πριν αρχίσει τα κομμάτια των παιδιών, σταμάτησε σαν να θυμήθηκε κάτι.«Ξεχάσαμε» είπε «το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να ’ρθει ύστερ’ από τους αγίους. Ας είναι όμως. Θα το κόψω τώρα και ύστερα θ’ αρχίσω τα παιδιά. Πρώτα ο φτωχός».
Κατέβασε το μαχαίρι.
«Του φτωχού…» ονομάτισε .
Έπειτα ερχότανε το δικό μου το κομμάτι, που ήμουν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά.
Καθώς τραβούσε όμως το κομμάτι του φτωχού, για να κόψει το δικό μου, το χρυσό φλουρί κύλησε απάνω στο τραπεζομάντιλο. Το κόψιμο της πίτας σταμάτησε. Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, κι ο πατέρας όλους μας.
«Ποιανού είναι τώρα το φλουρί;» είπε η μητέρα μου. Του ζητιάνου ή του Πέτρου; Εγώ λέω πως είναι του Πέτρου».
Η καημένη η μητέρα. Το είχε καημό να μου πέσει εμένα το φλουρί, γιατί ήμουν άτυχο παιδί. Ποτέ μου δεν είχα κερδίσει τίποτε.
«Ούτε του ζητιάνου είναι» είπε ο πατέρας μου «ούτε του Πέτρου». Το σωστό σωστό. Το φλουρί μοιράστηκε. Ήτανε ανάμεσα στα δυο κομμάτια. Καθώς τα χώρισε το μαχαίρι, έπεσε κάτω. Το μισό είναι του ζητιάνου, το μισό του Πέτρου.»
«Και τι θα γίνει τώρα;» ρώτησε στεναχωρημένη η μητέρα μου.
«Τι θα γίνει;…» συλλογιζόμαστε κι εμείς .
« Μην πονοκεφαλάτε…» είπε ο πατέρας .
Άνοιξε το πορτοφολάκι του, έβγαλε από μέσα δύο μισές χρυσές λίρες – το χρυσάφι τότε δεν είχε κρυφτεί ακόμα- και τις ακούμπησε στο τραπέζι:
«Να τι θα γίνει. Αυτή φυλάχτε τη να τη δώσετε στον πρώτο ζητιάνο που θα χτυπήσει τη πόρτα μας. Είναι η τύχη του. Η άλλη μισή είναι του Πέτρου».
Και μου την έδωκε.
«Καλορίζικη! Και του χρόνου, παιδί μου. Είσαι ευχαριστημένος;»
Ήμουν και με το παραπάνω. Η ιδέα, μάλιστα, πως είχα συντροφέψει με το ζητιάνο με διασκέδαζε πολύ.
«Θα του τη δώσω εγώ, με το χέρι μου...» είπα.
Γελούσαμε όλοι με την παράξενη τύχη μου. Τα άλλα παιδιά με πειράζανε: « ο σύντροφος του ζητιάνου». Μονάχα ο πατέρας μου δε γελούσε. Εκείνος με τράβηξε κοντά του, με φίλησε και μου είπε:
«Μπράβο σου . Είσαι καλό παιδί».
Το άλλο πρωί , μόλις ξυπνήσαμε, χτύπησε η πόρτα. Κάτι μου έλεγε πως ήταν ο ζητιάνος , που έφτασε βιαστικός να πάρει το μερίδιό του. Έτρεξα στην πόρτα, με τη μισή λίρα. Ήταν ένας γέρος ζητιάνος με κάτασπρη γενειάδα, γειρτός από τα χρόνια. Και μουρμούριζε ευχές τρέμοντας από το κρύο.
«Πάρε , παππού…» του είπα.
Ο γέρος, που δεν έβλεπε καλά και που του είχε γυαλίσει, φαίνεται , παράξενα από μακριά το χρυσό νόμισμα, το ’φερε κοντά στα μάτια του, για να το κοιτάξει καλύτερα. Δε μπορούσε να πιστέψει πως κρατούσε χρυσάφι στα χέρια του τον καιρό εκείνο, που όλοι δίνανε στους ζητιάνους δίλεφτα και μονόλεφτα.
«Τι είν’ αυτό, παιδάκι μου;» με ρώτησε. «Δυάρα γυαλισμένη;»
«Μισή λίρα είναι, παππού…» του είπα. «Πάρ’ τηνε. Δικιά σου είναι».
Ο καημένος ο ζητιάνος δεν ήθελε να το πιστέψει:
«Μήπως έκανες λάθος, παιδάκι μου; Για ρώτησε τους γονιούς σου. Δεν έχω όρεξη να με παίρνουν στις αστυνομίες για κλέφτη, μέρα που είναι».
Του εξήγησα με τι τρόπο είχαμε μοιρασθεί το φλουρί της βασιλόπιτας . ο γέρος έτρεμε τώρα περισσότερο. Μα έτρεμε από τη χαρά του . Σήκωσε ψηλά τ’ αρρωστημένα του μάτια και είπε:
«Ο Θεός είναι μεγάλος. Να ζήσεις , παιδάκι μου, να σε χαίρονται οι γονείς σου. Και ο Θεός να σ’ αξιώσει να ’χεις πάντα όλα τα καλά , να τα μοιράζεις με τους φτωχούς και τους αδικημένους . την ευχή μου να ’χεις».
Μου ’δωσε την ευχή του, σήκωσε πάλι ψηλά, κατά τον ουρανό τα αρρωστημένα του μάτια και κατέβηκε , με το ραβδί του, τη σκάλα.
Έτσι τέλειωσε η ιστορία του φλουριού της βασιλόπιτας εκείνη τη χρονιά. Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Μα από τότε, όσες φορές δίνω μια βοήθεια σ’ έναν φτωχό, συλλογίζομαι: Τάχα εγώ μοιράζω τα λεφτά μου με το φτωχό ή ο φτωχός μοιράζεται τα λεφτά του μ’ εμένα; Αυτό δεν μπορούσα να καταλάβω ούτε τότε, που μοίρασα με τον παλιό ζητιάνο το φλουρί της βασιλόπιτας.
Διήγημα από τη συλλογή ‘Ελληνικά Διηγήματα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς’ Τόμος Α΄ εκδ.ΠΑΤΑΚΗ.
Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008
Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008
Χριστουγεννιάτικα έθιμα στο blog του σχολείου μας
Έθιμα του Δωδεκαήμερου , Καλλικάντζαροι , Ρογκατσάρια , Μωμόγεροι κ.α. επίκαιρα αναρτήθηκαν ήδη στο ιστολόγιο του 36ου Δ. Σχ. Περιστερίου και έπεται συνέχεια ...
Καλλικάντζαροι :βυζαντινή τοιχογραφία
Καλλικάντζαροι :βυζαντινή τοιχογραφία
Κυριακή 5 Οκτωβρίου 2008
ΕΝΑ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ Γ.ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ ΣΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕ ΤΙΤΛΟ :«Ζώνη πολιτισμού» στα Σχολεία
"Εχουμε σκεφθεί, όταν βλέπουμε τόσο κόσμο να επισκέπτεται ένα μουσείο ή μια πινακοθήκη στο εξωτερικό, όταν δεν μπορείς εκεί να βρεις εισιτήριο για ένα θέατρο ή για μια συναυλία, όταν βλέπουμε τόσο κόσμο να συχνάζει στα βιβλιοπωλεία τού εξωτερικού, γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι οι Αμερικανοί, οι Αγγλοι, οι Γερμανοί ή οι Γάλλοι ή όλοι οι άλλοι Ευρωπαίοι τόσο μορφωμένοι, τόσο καλλιεργημένοι, τόσο φιλομαθείς, τόσο «κουλτουριάρηδες»; Μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Μήπως οι πολίτες αυτών των χωρών έχουν μάθει να ακούνε μουσική, να βλέπουν εκθέσεις, να επισκέπτονται μουσεία, να βλέπουν θέατρο, να διαβάζουν βιβλία; Και πού το έχουν μάθει; Μήπως αυτή η ευαισθησία τούς έχει καλλιεργηθεί στα σχολικά τους χρόνια, μέσα από το πρόγραμμα και τις δραστηριότητες τού Σχολείου; Ε, λοιπόν, κατά κανόνα αυτό συμβαίνει. Το Σχολείο τούς φέρνει σε επαφή και τούς κάνει να αγαπήσουν την Τέχνη εξ απαλών ονύχων. Από μικρά παιδιά. Ελκυστικά, όχι καταπιεστικά, ως απόλαυση, όχι ως αγγαρεία, ως βίωμα και ως σημαντική μάθηση, όχι ως μάθημα, και μάλιστα παρακατιανό. Τους οδηγεί δηλ. από νωρίς, μελετημένα, με διάρκεια και κλιμάκωση, να γνωρίσουν και να αγαπήσουν την Τέχνη και τον πολιτισμό γενικότερα. Οχι για να γίνουν μουσικοί ή ζωγράφοι ή ηθοποιοί ή συγγραφείς ή καλλιτέχνες, αλλά για να γίνουν καλλιεργημένοι πολίτες με ευαισθησίες για την Τέχνη, το ωραίο, την αισθητική, για ό,τι απευθύνεται στην ψυχή και στο συναίσθημα, τη «συναισθηματική νοημοσύνη», που μπορεί άριστα να συμβαδίζει και να συμπληρώνει την καλλιέργεια τής γνώσης, τής λογικής, τής κριτικής ικανότητας. Τελικός στόχος αυτής τής έμφασης στον πολιτισμό είναι η εξασφάλιση μιας ποιότητας ζωής. Ας περάσουμε στα δικά μας. Το ελληνικό σχολείο δεν είναι ένα κακό σχολείο, ας το ξεκαθαρίσουμε. 
Ωστόσο, είναι ένα σχολείο προσανατολισμένο στις γνώσεις (για την ακρίβεια στις πληροφορίες) και προσδεδεμένο στο άρμα των εισαγωγικών εξετάσεων για το Πανεπιστήμιο. Καλός μαθητής, επιτυχημένος μαθητής, επίδοξος επιτυχημένος πολίτης είναι αυτός που εισήχθη σε ένα Ανώτατο Ιδρυμα! Αυτός μόνο που μπήκε στην τροχιά τής απόκτησης ενός πανεπιστημιακού πτυχίου! Και ο άνθρωπος; Η ζωή του; Οι ευαισθησίες, τα ενδιαφέροντα, η καλλιέργεια τής ψυχής, κάποιες ανησυχίες πνευματικές για ό,τι είναι έξω και πέρα από την επαγγελματική του καταξίωση;
Ωστόσο, είναι ένα σχολείο προσανατολισμένο στις γνώσεις (για την ακρίβεια στις πληροφορίες) και προσδεδεμένο στο άρμα των εισαγωγικών εξετάσεων για το Πανεπιστήμιο. Καλός μαθητής, επιτυχημένος μαθητής, επίδοξος επιτυχημένος πολίτης είναι αυτός που εισήχθη σε ένα Ανώτατο Ιδρυμα! Αυτός μόνο που μπήκε στην τροχιά τής απόκτησης ενός πανεπιστημιακού πτυχίου! Και ο άνθρωπος; Η ζωή του; Οι ευαισθησίες, τα ενδιαφέροντα, η καλλιέργεια τής ψυχής, κάποιες ανησυχίες πνευματικές για ό,τι είναι έξω και πέρα από την επαγγελματική του καταξίωση;
Η αναζήτηση για ό,τι ομορφαίνει τη ζωή του και τής δίνει νόημα και άλλες διαστάσεις, όχι ποσοτικές, όχι οικονομικές, όχι καταναλωτικές, όχι υλικές; Ολα αυτά είναι εκτός Παιδείας; Δεν ανήκουν στους σκοπούς τής σχολικής μόρφωσης; Αν όλα αυτά, αν αυτή η διάσταση, αυτός ο προβληματισμός, αυτός ο σκοπός έχουν σημασία για την Παιδεία τού πολίτη και την Εκπαίδευση που την υπηρετεί, τότε θα πρέπει να γίνουν ορισμένες αλλαγές στη «φιλοσοφία» και στην οργάνωση τού σχολικού προγράμματος. Θα πρέπει να εισαχθεί μια «ζώνη πολιτισμού» στο πρόγραμμα, όχι τόσο ως «μάθημα» αλλά ως μάθηση, ως καλλιέργεια, ως δραστηριότητα, ως ευαισθητοποίηση. Ενα δίωρο την εβδομάδα σ΄ ένα διευρυμένο σχολικό πρόγραμμα θα πρέπει να αφιερωθεί στην πολιτιστική καλλιέργεια των μαθητών. Ολων των μαθητών. Ενα δίωρο που άλλος μαθητής θα επιλέγει και θα αφιερώνει στη μουσική, άλλος στη ζωγραφική, άλλος στο θέατρο, άλλος στον κινηματογράφο, άλλος στη λογοτεχνία και στη δημιουργική γραφή, άλλος στη ρητορική, άλλος στην ιστορία τής τέχνης κ.λπ. Και μάλιστα με εναλλαγή των επιλογών στα έτη τού σχολείου, ώστε να παρακολουθήσει περισσότερα αντικείμενα. Δίωρο υποχρεωτικό για όλους, με πρόβλεψη στο πρόγραμμα και επιλογή των ιδίων των μαθητών. Με στενή συνεργασία με τον καθηγητή τής μουσικής, με τον καθηγητή των καλλιτεχνικών, με τον θεατρολόγο, με τον φιλόλογο, με τον ιστορικό τής τέχνης. Σε μια άλλη διάρθρωση των αντιστοίχων αντικειμένων, με ανάλογο πρόγραμμα, κάποιες ειδικές αίθουσεςεργαστήρια, και ό,τι χρειάζεται. Εδώ είναι βέβαιο ότι, καλούμενοι, θα βοηθήσουν και οι γονείς, οι σύλλογοι των Σχολείων. Και κυρίως οι μαθητέςκαι οι δάσκαλοι- θα ανακαλύψουν πτυχές τής προσωπικότητάς τους που αγνοούν. Μιλάω για ένα δίωρο μέσα στο πρόγραμμα, κοινό για όλους (αυτό θα πει «ζώνη») και με δυνατότητα επιλογής. Αναφέρομαι επίσης στις τελευταίες τάξεις τού Δημοτικού και σε όλες τις τάξεις τού Γυμνασίου και τού Λυκείου. Δεν ενδιαφέρουν εδώ οι λεπτομέρειες τής οργάνωσης και οι τρόποι αντιμετώπισης των δυσκολιών που προφανώς θα υπάρχουν (αίθουσες, διδάσκοντες, εξοπλισμός). Και βεβαίως- θα το επαναλάβω- μια «ζώνη πολιτισμού» προϋποθέτει ένα διευρυμένο σε χρόνο σχολικό πρόγραμμα. Τέλος, να διασαφήσω ότι δεν μιλάω εδώ για την ενασχόληση με τον αθλητισμό, όχι γιατί δεν είναι εξίσου σημαντική, αλλά γιατί είναι διαφορετικής υφής θέμα. Και αυτή η ενασχόληση χρειάζεται αναδιάρθρωση, συστηματοποίηση και χρόνο. Η καλλιέργεια τού σώματος συμβαδίζει και συμπληρώνει την καλλιέργεια τής ψυχής και οδηγεί στην ολοκλήρωση μιας προσωπικότητας. Ελπίζω οι γραμμές αυτές να μη θεωρηθούν ως ουτοπική σύλληψη! Αυτό που μάλλον πρέπει να μάς ανησυχεί είναι το να βλέπουμε την ενασχόληση των μαθητών μας με τον πολιτισμό ως ουτοπία- αν και όσο τούτο συμβαίνει. "
Αυτά αναφέρει ο κ.Μπαμπινιώτης στις Επιφυλλίδες του κυριακάτικου Βήματος της 5/10/2008 και πολύ θα ήθελα να διαβάσω σχόλια και σκέψεις εκπαιδευτικών και μη για το θέμα αυτό.
Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2008
ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΚΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ
O Οργανισμός Σχολικών Κτηρίων (ΟΣΚ) ιδρύθηκε το 1963 με στόχο ‘’εντός πενταετίας να καλύψει τις ανάγκες της χώρας σε σχολικά κτήρια’’. Τα χρόνια πέρασαν, ο Οργανισμός από υπηρεσία του ΥΠΕΠΘ μετεξελίχθηκε στην ανώνυμη εταιρεία ΟΣΚ Α.Ε., κτίστηκαν νέα σχολεία, αν και η διπλοβάρδια δεν έχει εξαλειφθεί. Πάντως στο πενταετές πλάνο του 2008-2012 ο ΟΣΚ σχεδιάζει το ‘’Έξυπνο Σχολείο’’ με τις βιοκλιματικές εφαρμογές, προχωρά σε συμπράξεις δημοσίου ιδιωτικού τομέα (Σ.Δ.Ι.Τ.) και έπεται συνέχεια.
Το πενταετές πρόγραμμα (2008-2012) του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων προβλέπει την κατασκευή 1.233 νέων βιοκλιματικών σχολείων, ενώ υπολογίζεται ότι σε ετήσια βάση οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα θα μειωθούν κατά 10.000 τόνους .
Ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΣΚ (Π.Παταργιάς) σε συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα "Free Sunday"(http://www.freesunday.gr/) αναφέρει πως, ενώ το μόνο βιοκλιματικό σχολείο που λειτουργεί είναι το νηπιαγωγείο στο Π. Φάληρο , μελετούν άλλα 60 βικλιματικά σχολεία και εκείνος εκτιμά ότι σε ένα χρόνο απο σήμερα θα βρίσκονται σε φάση κατασκευής!!! Στις προδιαγραφές αυτών των σχολείων περιλαμβάνονται βιοκλιματικές δράσεις όπως:φωτοβολταϊκά στοιχεία, συστήματα εκτεταμένης σκίασης, δροσισμός και καλός αερισμός μέσω ανοιγμάτων, αισθητήρες διοξειδίου του άνθρακα, δεξαμενές για συλλογή ομβρίων υδάτων, βαλβίδες στις βρύσες για περιορισμένη ροή νερού, πράσινα δώματα, υψηλή και πυκνή φύτευση κ.α. Αναφέρει επίσης ότι έχουν ήδη ξεκινήσει παρεμβάσεις, όπως τοποθέτηση αισθητήρων διοξειδίου του άνθρακα σε 570 αίθουσες στην Αττική, φωτοβολταϊκών συστημάτων σε 2 σχολεία, ενώ έχουν δημοπρατήσει νέο έργο 1.000.000 Ευρώ για την υλοποίηση Φ/Σ σε άλλα 10 σχολεία. Περισσότερα για τη μελέτη αυτή του ΟΣΚ στη διεύθυνση:
Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008
"Τα βάσανα του σχολείου"
ΝΤΑΝΙΕΛ ΠΕΝΑΚ 
Για τον «κακό» μαθητή
Σε μια εποχή που κυριαρχούν «οι πρώτοι», οι μανιώδεις κυνηγοί της επιτυχίας, οι ανταγωνιστικοί και οι επίδοξες διασημότητες, ο βραβευμένος Γάλλος συγγραφέας Ντανιέλ Πενάκ γράφει για τους μαθητές του τελευταίου θρανίου, για τις μπαλαρίνες στην τελευταία σειρά του κορ-ντεμπαλέ, γι΄ αυτούς που μένουν διαρκώς τελευταίοι. Άλλωστε και ο Πενάκ στο σχολείο ήταν για καιρό μια «χαμένη υπόθεση». Ο ίδιος έχει πει πως, για να μάθει στο Δημοτικό το γράμμα «α», χρειάστηκε μια ολόκληρη χρονιά. Ο πατέρας του πάντως δεν είχε ανησυχήσει αφού, όπως είχε πει τότε, μέσα σε 26 χρόνια ο γιος του θα ήξερε τέλεια την αλφαβήτα... Γεννημένος το 1944 στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκου, γιος στρατιωτικού καριέρας, ο Πενάκ (το πραγματικό όνομά του είναι Ντανιέλ Πενακιόνι) πέρασε την παιδική του ηλικία και την εφηβεία στην Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία. Έγινε δάσκαλος και συγγραφέας- παιδικών βιβλίων, μυθιστορημάτων και δοκιμίων- και από την πρώτη στιγμή μελέτησε και επέκρινε τους θεσμούς που αρνούνται την ατομικότητα. «Δεν εξαναγκάζεις την περιέργεια, την αφυπνίζεις», υπογραμμίζει στην παιδαγωγική πραγματεία του «Σαν ένα μυθιστόρημα» (στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Καστανιώτης, άλλα βιβλία του κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πατάκης, Ψυχογιός, Σύγχρονοι Ορίζοντες, Οδυσσέας). Τις προάλλες στην Ιταλία, προσκεκλημένος ομιλητής στο Φεστιβάλ Λογοτεχνίας της Μάντοβας, ο Πενάκ μίλησε για κάτι που αφορά τη μεγάλη πλειονότητα των παιδιών: τον πόνο που προκαλεί το να μην καταλαβαίνεις. Δημιουργεί αισθήματα αποξένωσης και οδύνης, ματαίωσης και φόβου, οργής και παράλυσης. Αισθήματα που συνυπάρχουν στον κακό μαθητή. Οι δάσκαλοι του δίνουν το στίγμα του τεμπέλη, του βλάκα, του απρόθυμου και οι γονείς βλέπουν σ΄ αυτόν την αποτυχία των προσπαθειών τους. Κι όμως, αυτός ο «κακός» μαθητής είναι η απόδειξη ενός πλούτου και μιας ανθρωπολογικής περιπλοκότητας που ο Πενάκ έχει βάλει σκοπό του να γνωρίσει. Εξαιτίας της παγίδας των βαθμών και της διαγωγής, το σχολείο, με λίγες εξαιρέσεις, κάνει δυστυχείς τους μαθητές του. «Θα ήταν καλύτερα να προκαλεί την περιέργεια, χωρίς να μεταδίδει βεβαιότητες», είπε ο συγγραφέας στην ομιλία του. «Άκουσα πως για τα κακά που αποδίδουμε στο σχολείο, για την κακή απόδοση των μαθητών, για την κακή διαγωγή τους, ευθύνεται το ΄68. Είναι μια παιδιάστικη χοντράδα που λένε κάποιοι γεροξεμωραμένοι. Αλλά είναι κυρίως ένας τρόπος για να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες. Σήμερα στη διδασκαλική έδρα δεν βρίσκεται ο Μάης του ΄68, αλλά δάσκαλοι που πρέπει να ξέρουν τι είναι το σχολείο και ποια προβλήματα θέτει». Τον Πενάκ, τον δυσκολεύει η λέξη αγάπη, είναι μια λέξη βαριά, πιστεύει όμως ότι αφορά κατ΄ εξοχήν τους εκπαιδευτικούς. Πρέπει να αγαπάς την ύλη που διδάσκεις· να αγαπάς τον τρόπο που τη μεταδίδεις και να αγαπάς, με ανθρωπολογική περιέργεια, αυτή τη φυλή των μαθητών που βρίσκεται κάθε πρωί μπροστά σου.
Για τον «κακό» μαθητή
Σε μια εποχή που κυριαρχούν «οι πρώτοι», οι μανιώδεις κυνηγοί της επιτυχίας, οι ανταγωνιστικοί και οι επίδοξες διασημότητες, ο βραβευμένος Γάλλος συγγραφέας Ντανιέλ Πενάκ γράφει για τους μαθητές του τελευταίου θρανίου, για τις μπαλαρίνες στην τελευταία σειρά του κορ-ντεμπαλέ, γι΄ αυτούς που μένουν διαρκώς τελευταίοι. Άλλωστε και ο Πενάκ στο σχολείο ήταν για καιρό μια «χαμένη υπόθεση». Ο ίδιος έχει πει πως, για να μάθει στο Δημοτικό το γράμμα «α», χρειάστηκε μια ολόκληρη χρονιά. Ο πατέρας του πάντως δεν είχε ανησυχήσει αφού, όπως είχε πει τότε, μέσα σε 26 χρόνια ο γιος του θα ήξερε τέλεια την αλφαβήτα... Γεννημένος το 1944 στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκου, γιος στρατιωτικού καριέρας, ο Πενάκ (το πραγματικό όνομά του είναι Ντανιέλ Πενακιόνι) πέρασε την παιδική του ηλικία και την εφηβεία στην Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία. Έγινε δάσκαλος και συγγραφέας- παιδικών βιβλίων, μυθιστορημάτων και δοκιμίων- και από την πρώτη στιγμή μελέτησε και επέκρινε τους θεσμούς που αρνούνται την ατομικότητα. «Δεν εξαναγκάζεις την περιέργεια, την αφυπνίζεις», υπογραμμίζει στην παιδαγωγική πραγματεία του «Σαν ένα μυθιστόρημα» (στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Καστανιώτης, άλλα βιβλία του κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Πατάκης, Ψυχογιός, Σύγχρονοι Ορίζοντες, Οδυσσέας). Τις προάλλες στην Ιταλία, προσκεκλημένος ομιλητής στο Φεστιβάλ Λογοτεχνίας της Μάντοβας, ο Πενάκ μίλησε για κάτι που αφορά τη μεγάλη πλειονότητα των παιδιών: τον πόνο που προκαλεί το να μην καταλαβαίνεις. Δημιουργεί αισθήματα αποξένωσης και οδύνης, ματαίωσης και φόβου, οργής και παράλυσης. Αισθήματα που συνυπάρχουν στον κακό μαθητή. Οι δάσκαλοι του δίνουν το στίγμα του τεμπέλη, του βλάκα, του απρόθυμου και οι γονείς βλέπουν σ΄ αυτόν την αποτυχία των προσπαθειών τους. Κι όμως, αυτός ο «κακός» μαθητής είναι η απόδειξη ενός πλούτου και μιας ανθρωπολογικής περιπλοκότητας που ο Πενάκ έχει βάλει σκοπό του να γνωρίσει. Εξαιτίας της παγίδας των βαθμών και της διαγωγής, το σχολείο, με λίγες εξαιρέσεις, κάνει δυστυχείς τους μαθητές του. «Θα ήταν καλύτερα να προκαλεί την περιέργεια, χωρίς να μεταδίδει βεβαιότητες», είπε ο συγγραφέας στην ομιλία του. «Άκουσα πως για τα κακά που αποδίδουμε στο σχολείο, για την κακή απόδοση των μαθητών, για την κακή διαγωγή τους, ευθύνεται το ΄68. Είναι μια παιδιάστικη χοντράδα που λένε κάποιοι γεροξεμωραμένοι. Αλλά είναι κυρίως ένας τρόπος για να αποσείσουν τις δικές τους ευθύνες. Σήμερα στη διδασκαλική έδρα δεν βρίσκεται ο Μάης του ΄68, αλλά δάσκαλοι που πρέπει να ξέρουν τι είναι το σχολείο και ποια προβλήματα θέτει». Τον Πενάκ, τον δυσκολεύει η λέξη αγάπη, είναι μια λέξη βαριά, πιστεύει όμως ότι αφορά κατ΄ εξοχήν τους εκπαιδευτικούς. Πρέπει να αγαπάς την ύλη που διδάσκεις· να αγαπάς τον τρόπο που τη μεταδίδεις και να αγαπάς, με ανθρωπολογική περιέργεια, αυτή τη φυλή των μαθητών που βρίσκεται κάθε πρωί μπροστά σου.
του Γ. Αγγελόπουλου.Δημοσιεύτηκε στα Νέα 14 Σεπτ.2008
Σάββατο 13 Σεπτεμβρίου 2008
νεα σειρά βιβλίων απο τις ΗΠΑ έρχεται με αξιώσεις να κλέψει τις καρδιές των εφήβων όλου του πλανήτη
Μία νέα σειρά βιβλίων μυστηρίου και περιπέτειας για παιδιά και εφήβους θα κυκλοφορήσει στις 9 Σεπτεμβρίου από τον αμερικανικό εκδοτικό οίκο του «Χάρι Πότερ».
Η σειρά «The 39 Clues» (Τα 39 ίχνη) δεν είναι μία απλή εκδοτική προσπάθεια, αλλά ένα φιλόδοξο πρόγραμμα που θα συνδυάζει το βιβλίο με τα πολυμέσα. Στα 10 βιβλία, που θα κυκλοφορήσουν σταδιακά, παρουσιάζεται η ιστορία της 14χρονης Έιμι και του 11χρονου Νταν Κάχιλ, οι οποίοι εμπλέκονται σε μία ιστορία αναζήτησης στοιχείων και ιχνών σε ολόκληρο των κόσμο, ώστε ν’ αποκαλύψουν τα μυστικά της δύναμης που έχει αποκτήσει η οικογένειά τους, η οποία συγγενεύει με διάσημα ιστορικά πρόσωπα όπως
ο Βενιαμίν Φραγκλίνος, ο Μότσαρτ, ο Ναπολέοντας και ο Χουντίνι.Στόχος της σειράς να μιμηθεί την επιτυχία του νεαρού Βρετανού μάγου και να προσελκύσει το νεανικό κοινό από 8 έως 12 ετών πίσω στα βιβλιοπωλεία. Κάθε βιβλίο θα έχει διαφορετικό συγγραφέα και θα συνοδευθεί από μία πολυδάπανη διαφημιστική εκστρατεία.
Ταυτόχρονα, οι αναγνώστες θα συμμετέχουν ενεργά στην περιπέτεια με το online παιχνίδι, που θα υπάρχει στην επίσημη ιστοσελίδα, βοηθώντας στην επίλυση κάθε προβλήματος που θα παρουσιάζεται στους δύο ήρωες. Οι νικητές του παιχνιδιού θα κερδίζουν 10.000 δολάρια. Οι επισκέπτες της ιστοσελίδας θα μπορούν επίσης να δουν βίντεο, να συμμετέχουν σε blogs ή να διαβάσουν δεκάδες σελίδες με πληροφορίες για την εξέλιξη της ιστορίας και τα μυστικά που υπάρχουν.
Εξάλλου, στο Χόλιγουντ η Dreamworks έχει ήδη αποκτήσει τα δικαιώματα να μεταφέρει τη σειρά στην μεγάλη οθόνη, ενώ αναμένεται πως ο Στίβεν Σπίλμπεργκ θα είναι ο σκηνοθέτης της πρώτης ταινίας «Ο λαβύρινθος των οστών», που θα βασιστεί στο ομώνυμο πρώτο βιβλίο.
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008
άλλη μια σχολική χρονιά χωρίς σχολικές βιβλιοθήκες
Η υπόθεση "Σχολικές βιβλιοθήκες"βρέθηκε και πάλι στην επικαιρότητα με αφορμή τον πρόσφατο διαγωνισμό που προκύρηξε το Υπουργείο Παιδείας για τον εμπλουτισμό τους. Ανεξαρτήτως της τύχης αυτού του διαγωνισμού, είναι σε όλους κατανοητό ότι το θέμα των σχολικών βιβλιοθηκών παραμένει άλυτο. Στη χώρα μας σε σύνολο 9780 σχολείων (πλην νηπιαγωγείων) έχουν ιδρυθεί μόνο 499 βιβλιοθήκες! Κι αυτές υπάρχουν μόνο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση δεν υπάρχει ούτε μία σχολική βιβλιοθήκη. στην τριτοβάθμια εκπαίδευση υπάρχουν συνολικά 31 βιβλιοθήκες (17 σε ΑΕΙ και 14 σε ΤΕΙ).
Έχουν γίνει καταγγελίες ότι πολλές από τις σχολικές βιβλιοθήκες των δημόσιων σχολείων δεν είνα παρά αποθήκες όπου τα βιβλία είναι μέσα σε κούτες που δεν έχουν ανοιχτεί ποτέ. Άλλες έχουν τα βιβλία σε ράφια αλλά δεν έχουν βιβλιοθηκονόμο ή έστω, έναν υπεύθυνο καθηγητή να τις λειτουργεί. Οι εξαιρέσεις που υπάρχουν επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Αν λοιπόν ο μαθητής δεν εθίζεται στην έρευνα, στη φιλαναγνωσία και γενικότερα στη χρήση της βιβλιοθήκης ως ενός χώρου κατάκτησης της γνώσης, είναι γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν αυτοί οι χώροι. Οι ευθύνες ανήκουν πρώτα και κύρια στην πολιτεία και στο αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας. Από κει και πέρα οι καθηγητές και οι μαθητές έχουν λόγους να διεκδικούν την ύπαρξη βιβλιοθηκών ως ζωτικών χώρων- του έργου τους οι πρώτοι, της μόρφωσής τους οι δεύτεροι.
"η γνώμη μου" του Γιάννη Μπασκόζου
από το περιοδικό "ΔΙΑΒΑΖΩ"Σεπτέμβριος2008 τεύχος 488
Έχουν γίνει καταγγελίες ότι πολλές από τις σχολικές βιβλιοθήκες των δημόσιων σχολείων δεν είνα παρά αποθήκες όπου τα βιβλία είναι μέσα σε κούτες που δεν έχουν ανοιχτεί ποτέ. Άλλες έχουν τα βιβλία σε ράφια αλλά δεν έχουν βιβλιοθηκονόμο ή έστω, έναν υπεύθυνο καθηγητή να τις λειτουργεί. Οι εξαιρέσεις που υπάρχουν επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Αν λοιπόν ο μαθητής δεν εθίζεται στην έρευνα, στη φιλαναγνωσία και γενικότερα στη χρήση της βιβλιοθήκης ως ενός χώρου κατάκτησης της γνώσης, είναι γιατί απλούστατα δεν υπάρχουν αυτοί οι χώροι. Οι ευθύνες ανήκουν πρώτα και κύρια στην πολιτεία και στο αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας. Από κει και πέρα οι καθηγητές και οι μαθητές έχουν λόγους να διεκδικούν την ύπαρξη βιβλιοθηκών ως ζωτικών χώρων- του έργου τους οι πρώτοι, της μόρφωσής τους οι δεύτεροι.
"η γνώμη μου" του Γιάννη Μπασκόζου
από το περιοδικό "ΔΙΑΒΑΖΩ"Σεπτέμβριος2008 τεύχος 488
Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008
Λογοτεχνικά βιβλία που προτείνονται από το Ανθολόγιο Γ΄ και Δ΄ Δημοτικού και μπορούν να αποτελέσουν ή και να εμπλουτίσουν τη βιβλιοθήκη της τάξης μας.
«Ο ήλιος της Λίζας» Ευγ.Τριβιζά εκδ. Κέδρος
«Ο αθάνατος γαϊδαράκος» Μάρως Λοΐζου, εκδ.Πατάκης
«Αχ κυνηγέ, κυνηγέ» Ιβάν Τουργκένιεφ, εκδ.Παπαδόπουλος
«Η λαίμαργη φάλαινα» Ευγ.Τριβιζά, εκδ.Κέδρος
«Η οικογένεια του Ήλιου» Λ.Π.Ανδριτσοπούλου, εκδ. Πατάκη
«Το Βρομοχώρι» Σ.Ζαραμπούκα, εκδ.Κέδρος
«Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα» Jean Gione, εκδ.Παπαδόπουλος
«Ο Έλμερ και τα ξυλοπόδαρα» Ντέιβιντ Μακ Κι, εκδ. Πατάκης
«Ένα πιάνο με φτερά», Ιωάννα Καρατζαφέρη,εκδ. Σύγχρονη Εποχή
«Και το μικρό παιδάκι τρέχει στην αγκαλιά της μαμάς του να συναντήσει την αγάπη» Μάρως Λοΐζου, εκδ.Πατάκης
«Ο Μπακ και οι φίλοι του» Αντ.Μπενέκος, εκδ.Πατάκης
«Ο παππούς πετάει» Ζίγκριντ Λάουμπε, εκδ.Κάστωρ
«Ο τρομερός παππούς» Ζασμίν Ντιμπέ, εκδ.Κέδρος
«Το κορίτσι με τις δύο μητέρες» Ι.Δ. Ιωαννίδης, εκδ.Πατάκης
«Το Κίβι» Κάρμεν ντε Ποσάδας , εκδ.Πατάκης
«Ο αγώνας των πουλιών» Τ.Γκούνταλ, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες
«Η Ρίκι δεν είναι πια πιτσιρίκι»Λ.Χατζοπούλου-Καραβία, εκδ.Πατάκης
«66 φράσεις 2.500 ετών»Γιάννης Μπάρτζης, εκδ.Καστανιώτης
«Τα παιχνιδόλεξα» Θέτη Χορτιάτη , εκδ.Κέδρος
«Ας παίξουμε πάλι» Κλιάφα-Βαλάση, εκδ.Κέδρος
«Παραμύθια του λαού μας» Γιώργος Ιωάννου
«Παραμύθια της Θεσσαλίας» Μαρούλα Κλιάφα, εκδ.Κέδρος
«Το Καλικαντζαράκι των Χριστουγέννων» Ζωή Βαλάση & Κατσιμιχαίοι, εκδ.Ελληνικά Γράμματα
«Επτά Ιστοριούλες Γιορτινές και Παράξενες» Χρήστος Μπουλώτης , εκδ. Πατάκης
«Μαμά τι συνέβη στο Πολυτεχνείο;» Μαρία Καλογεράκη , εκδ.Ελλ.Γράμματα
«Τα γενέθλια», Ζωρζ Σαρρή, εκδ.Πατάκης
«Μια δίαιτα για ελέφαντες» Τζιλ Μέρφυ, εκδ. Ρώσση
«Παραμύθια απ’ το τηλέφωνο» Τζιάννι Ροντάρι, εκδ.Κέδρος
«Ο πειρατής κόλλησε γρίπη» Amelie Cantin, εκδ. Μεταίχμιο
« Η Λία ζωγραφίζει» Ζίγκριντ Λάουμπε, εκδ. Κάστωρ
«Τα φτερά του δράκου» Ρενάτε Βελς , εκδ. Ψυχογιός
«Τα ζώα προειδοποιούν» Αυγή Παπάκου-Λάγου, εκδ.Σύγχρονη Εποχή
«Φέλιξ ο Κεραυνός» Γιόακιμ Μασάνεκ, εκδ.Ψυχογιός
«Ιστορίες του παππού χωρίς μουστάκι», εκδ.Ψυχογιός
«Παραμύθια του Αισώπου»
«Ο αθάνατος γαϊδαράκος» Μάρως Λοΐζου, εκδ.Πατάκης
«Αχ κυνηγέ, κυνηγέ» Ιβάν Τουργκένιεφ, εκδ.Παπαδόπουλος
«Η λαίμαργη φάλαινα» Ευγ.Τριβιζά, εκδ.Κέδρος
«Η οικογένεια του Ήλιου» Λ.Π.Ανδριτσοπούλου, εκδ. Πατάκη
«Το Βρομοχώρι» Σ.Ζαραμπούκα, εκδ.Κέδρος
«Ο άνθρωπος που φύτευε δέντρα» Jean Gione, εκδ.Παπαδόπουλος
«Ο Έλμερ και τα ξυλοπόδαρα» Ντέιβιντ Μακ Κι, εκδ. Πατάκης
«Ένα πιάνο με φτερά», Ιωάννα Καρατζαφέρη,εκδ. Σύγχρονη Εποχή
«Και το μικρό παιδάκι τρέχει στην αγκαλιά της μαμάς του να συναντήσει την αγάπη» Μάρως Λοΐζου, εκδ.Πατάκης
«Ο Μπακ και οι φίλοι του» Αντ.Μπενέκος, εκδ.Πατάκης
«Ο παππούς πετάει» Ζίγκριντ Λάουμπε, εκδ.Κάστωρ
«Ο τρομερός παππούς» Ζασμίν Ντιμπέ, εκδ.Κέδρος
«Το κορίτσι με τις δύο μητέρες» Ι.Δ. Ιωαννίδης, εκδ.Πατάκης
«Το Κίβι» Κάρμεν ντε Ποσάδας , εκδ.Πατάκης
«Ο αγώνας των πουλιών» Τ.Γκούνταλ, εκδ. Σύγχρονοι Ορίζοντες
«Η Ρίκι δεν είναι πια πιτσιρίκι»Λ.Χατζοπούλου-Καραβία, εκδ.Πατάκης
«66 φράσεις 2.500 ετών»Γιάννης Μπάρτζης, εκδ.Καστανιώτης
«Τα παιχνιδόλεξα» Θέτη Χορτιάτη , εκδ.Κέδρος
«Ας παίξουμε πάλι» Κλιάφα-Βαλάση, εκδ.Κέδρος
«Παραμύθια του λαού μας» Γιώργος Ιωάννου
«Παραμύθια της Θεσσαλίας» Μαρούλα Κλιάφα, εκδ.Κέδρος
«Το Καλικαντζαράκι των Χριστουγέννων» Ζωή Βαλάση & Κατσιμιχαίοι, εκδ.Ελληνικά Γράμματα
«Επτά Ιστοριούλες Γιορτινές και Παράξενες» Χρήστος Μπουλώτης , εκδ. Πατάκης
«Μαμά τι συνέβη στο Πολυτεχνείο;» Μαρία Καλογεράκη , εκδ.Ελλ.Γράμματα
«Τα γενέθλια», Ζωρζ Σαρρή, εκδ.Πατάκης
«Μια δίαιτα για ελέφαντες» Τζιλ Μέρφυ, εκδ. Ρώσση
«Παραμύθια απ’ το τηλέφωνο» Τζιάννι Ροντάρι, εκδ.Κέδρος
«Ο πειρατής κόλλησε γρίπη» Amelie Cantin, εκδ. Μεταίχμιο
« Η Λία ζωγραφίζει» Ζίγκριντ Λάουμπε, εκδ. Κάστωρ
«Τα φτερά του δράκου» Ρενάτε Βελς , εκδ. Ψυχογιός
«Τα ζώα προειδοποιούν» Αυγή Παπάκου-Λάγου, εκδ.Σύγχρονη Εποχή
«Φέλιξ ο Κεραυνός» Γιόακιμ Μασάνεκ, εκδ.Ψυχογιός
«Ιστορίες του παππού χωρίς μουστάκι», εκδ.Ψυχογιός
«Παραμύθια του Αισώπου»
Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008
αρχιζω να μαθαινω
Στις 2 του Σεπτέμβρη άρχισα να επιμορφώνομαι στους Η/Υ.
Αυτό το blog είναι ο άγουρος καρπός της επιμόρφωσής μου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
